Los Roques Ankeren in atollen, kitesurfen, golfsuppen, verse vis en diesel avonturen

‘Welkom to paradice!’, roept Marco vol trots met een brede grijns. We komen aanvaren in Los Roques, vanuit een ander paradijsje Les Aves, beiden in Venezuela. Het atol Cayo de Aqua ziet er inderdaad waanzinnig paradijselijk uit. De zee kleurt van het tederste lichtblauw naar knallend turkoois  en kabbelt zachtjes tegen het parelwitte zandstrand. De eilandjes worden versierd met toefjes groen mangrove.

Aanval

Zodra we veilig voor anker liggen springen we in de dingy en racen naar het strand. Ik zet twee stappen en voel gekriebel… Ik kijk naar beneden, op mijn benen zitten muggen. Ik kijk naar mijn armen en mijn schouders: overal dikke, zwarte muggen. ‘Help!’, gil ik paniekerig, ‘Help, Marco pak Mare van me over! Ik word aangevallen door duizenden muggen!!’ Ik begin naar Marco te rennen, onderwijl de muggen van me afslaand. Zodra Marco Mare heeft aangepakt (Mare mag niet zwemmen vanwege de hechtingen van haar sterilisatie), spring ik het water in, alleen mijn hoofd vanaf mijn mond steekt nog bovenwater, pfff, veilg… De muggen zijn hondsbrutaal en volgen Marco, Mathies en Mare zelfs de dingy in. Ik zwem het stuk terug naar Silverland en begin meteen met een muggenbeleid. Klamboe voor het luik en alle horren ervoor, muggenspiraal voor de andere deur en een lange broek aan. Ik heb nog nooit zulke volhardende muggen meegemaakt. Ze weten me overal te vinden en steken direct.

Ankeren in het atol

De volgende ochtend varen we naar een nieuw ankerplekje, niet in de buurt van een eilandje mét een meertje en ook niet vlak vóór mangrovebosjes. Want dat blijkt in het regenseizoen een dodelijke combinatie. Ik sta voor op de boegspriet en speur de bodem af op zoek naar ondieptes, we varen voorzichtig het atol in. Spannend! Stel je voor dat we aan de grond lopen. Hoe zouden we hier ooit de boot moeten repareren? Maar alles gaat goed. Ik heb uitmuntend zicht, het water is super helder. Ik zie de vissen en het koraal duidelijk onder ons door schuiven. En ons nieuwe plekje is het allermooiste plekje tot nu toe. We worden omringd door kleine eilandjes van wit zand, duinen en mangroven. Vlak voor ons ligt een uitgestrekte zandplaat waar de wind vrij overheen blaast. Achter de zandbank is het water onwaarschijnlijk vlak. Kitesurfparadijs. De wind neemt elke dag toe in de loop van de middag en we kunnen steeds een paar uur kiten en dat is een cadeau want het officiële windseizoen is nog niet begonnen. Ook Mathies vermaakt zich prima. Hij speelt met Mare op het strand, we bouwen super zandkastelen en hij kite mee op ons board. Het snorkelen overtreft elke andere plek tot nu toe. Weinig dood koraal en omdat het water zo ondiep is, komen de kleuren goed tot uitdrukking en er is een nog grotere verscheidenheid aan vissen. Wat een pracht plek! Na een dag of vijf varen we door naar het hoofdeiland Grand Roque, het enige eiland met een dorpje.

Verse vis

RRRRRRRRRRRRRRR, ‘Beet!!!’, Mathies brult het uit. Marco sprint naar de hengel: ‘Rechter hendel naar achter Marij! We hebben beet.’ We zijn onderweg naar Grand Roque en vangen een tonijn. Marco gaat het gevecht met de onfortuinlijke vis aan en deze keer wint hij. Hé, hé, eindelijk gaat het Marco voor de wind met het vissen. Mathies staat te stralen en te springen van enthousiasme, hij weet van voren niet meer wat hij van achter moet met al die geluksgevoelens.

Onderweg van les Aves naar los Roques heeft Marco al een Barracuda gevangen en hadden we bijna een enorme tonijn. Die tonijn ontsnapte met ons hele visgerij erbij. Maar nu dan toch een tonijn. We hadden in Les Aves van Puertoricanen enorme verse tonijnfilets gekregen en waren helemaal gewend aan sashimi elke avond. Gelukkig kunnen we dat nu voortzetten. En het allerleukste is, dat Marco weer zin heeft in vissen. En als Marco wil vissen is Mathies in de zevende hemel.

Grand Roque

Los Roques blijft verrassen, het dorpje is tranquillo en mute bonito. Kleine zandstraatjes, gekleurde huisjes, palmbomen, Zuid-Amerikaanse muziek en een dorpspleintje waar kinderen spelen. Het inklaren gaat gelukkig makkelijk en de Guardia Costa adviseert ons zelfs om niet bij de bank te wisselen, maar ergens anders. Dat wisten we al. Je krijgt 10x zoveel op de zwarte markt. We doen er maar een beetje vaag over. Je weet nooit. Alles is zo corrupt als het maar zijn kan. Maar het grappige is dus dat werkelijk iedereen dat ook meteen toegeeft. ’s Avonds eten we voor een habbekrats op het pleintje overheerlijke Ceviche, rauwe vis gegaard in limoensap met paprika, pepers en lente-uitjes, en drinken Mochitos. Mathies speelt met de dorpkinderen. Om de haverklap komt hij me halen. ‘Ik versta ze niet mama en ze leggen wat uit.’ Haha, nee, ik spreek lekker Spaans… Ik sta met handen en voeten te communiceren met rap ratelende Venezuelaanse  kinderen die zich niets aantrekken van mijn: ‘Yo hablo un poco Espanjol. No mas rapido, por vavor.’ Toch snap ik hun uitleg over de spelregels en kan Mathies weer meedoen. Marco zit ondertussen gezellig te kletsen met de eigenaar van het restaurant. Na twee dagen varen we verder naar Cayo Frances. Het eilandengroepje waar we in september ook twee nachtjes geankerd hebben. We hebben al kennis gemaakt met Elias, de kiteschoolhouder op het eilandje en we gaan hem opzoeken. Het is een gezellig weerzin, we eten ’s avonds samen en de volgende dag gaan we kiten. Op de punt is een surfbreak en we hebben geluk, we kunnen kitesurfen in de golven. De dagen erna dropt de wind, maar de swell blijft staan. Het is ongelofelijk maar waar: hoge golven om in te suppen. Waanzinnig, wat een een cadeautje! Als de wind weer aantrekt is de swell voorbij, dus varen we naar een ander klein eilandje, eigenlijk echt niet meer dan en zandplaatje. Weer mega lekkere freestyle sessies, het houdt maar niet op.

 

Naderend afscheid en diesel tanken

Onze dagen, je krijgt er vijftien, zijn bijna op en we willen nog proberen wat diesel te tanken, dus varen we weer terug naar Grand Roque. Vroeger kon je als buitenlander makkelijk diesel tanken bij Venezuelaanse vissers of andere grotere boten, maar door een nieuwe speciale wet is dat nu onmogelijk. Iedereen is doodsbang om in de gevangenis terecht te komen. Na heel wat vragen en nog eens vragen, geven we het maar op. We zullen de diesel officieel moeten aanvragen. Dat houdt in dat we bij de Guradia Costa een papier moeten halen en dat papier krijgen we pas als er een mannetje mee gegaan is naar de boot voor een inspectie. Het mannetje gaat mee. Hij inspecteert echter niks, maar ziet een probleem. We zijn niet officieel in Venezuela ingeklaard en daardoor kunnen we überhaupt niet tanken. Hij praat alleen Spaans en ik begrijp zijn gebrabbel over het hele gedoe niet zo best. Ik smeek hem zowat of hij ons niet kan helpen. (Met het oog op dit naderende gesprek heb ik gisteren al aan anderen gevraagd wat ‘kun je me helpen alsjeblieft’ in het Spaans is) Hij begint weer met een hele uitleg. Ik begrijp de helft. Hij kan iets doen, maar wat is er toch met dollars? Moeten we in dollars betalen of juist niet? Opeens begint het te dagen. Hij wil zelf dollars en met die dollars in zijn zak kan hij het papier in orde maken. Aha! We moeten hem 60 dollar (een maandsalaris) geven. Hij wijst nog eens naar zijn lippen en maakt een stttt-gebaar. Ja, ja, we snappen het. Niks zeggen. We krijgen het felbegeerde papiertje voor 1200 liter wat relatief veel is, meestal is het maximaal 500 liter. Met het papiertje gaan we naar de mevrouw in het speciale kantoor, ze geeft ons een bedrag door, dat bedrag moeten we storten op de bankrekening van een speciale instantie. Lang leve het regime en de bureaucratie. We zijn echter een beetje teleurgesteld. Echt extreem goedkoop is het zo al met al niet meer, hetzelfde als in Trinidad. En we kunnen niet aan de kade… We moeten straks 1200 liter in de dingy heen-en-weer gaan varen. Is het het wel waard allemaal?

      

Maar dan keert het tij. Er komt een groot schip met weinig diepgang aan de kade liggen. Als we daar eens langszij konden gaan liggen… We hebben al kennis gemaakt met Luiz, de geldwisselaar. Hij heeft al geprobeerd iemand te vinden die diesel onder de tafel wilde verkopen, maar zoals gezegd durft niemand dat meer. Maar Luiz vertelde ook dat hij een vriend heeft die werkt bij het tankstation. Wie weet kan die vriend ons een beetje helpen en kunnen we langszij gaan liggen? Luiz belt en na wat geklets hangt hij op. Volgens hem is het geregeld. We gaan erheen. Het mag. En nog beter, we mogen nog extra tanken! Zodra we zij-aan-zij liggen gaat er een slang van hun boot naar onze boot. Het gaat erg langzaam en ik ben zenuwachtig. We hebben zoveel indianen verhalen gehoord over mensen die in de gevangenis kwamen omdat ze een beetje meer tankten… Na een uur of twee begin ik te ontspannen en rommel ik wat rond in de boot. Marco is heel druk met het heen en weer pompen van de diesel naar andere tanks. De baas van het tankstation-die-ons-helpt komt om de zoveel tijd even controleren. Ondertussen windt Mathies de hele bemanning om zijn kleine visvingertje. Hij mag bij hen aan boord komen vissen met zijn handlijn. Hij krijgt ijs, nog meer ijs en ook nog eens een enorme zak snoep. Uiteindelijk liggen we de hele middag naast het grote schip en gaat alles goed, fantastisch wat een geluk hebben wij. Door het extra taken is het toch nog erg goedkoop. Dit gaat heel wat gemoedelijker dan in Algerije, zeg! We kunnen zelfs water tanken bij het schip. Eindelijk weer eens lang douchen, jippie! Na het tanken gaan we nog een laatste keer in het dorpje eten. Het wordt een super toffe avond, Jose, de baas van het tankstation komt erbij zitten en we hebben Xavier leren kennen, een Venezuelaan die 7 jaar in Nederland heeft gewoond. Xavier kan vertalen en zo gaan de gesprekken net even wat soepeler.

Met de vijf gesmokkelde dagen erbij zijn we drie weken in Los Roques geweest, maar van mij hadden het er zo zes mogen zijn. Wat een waanzinnige plek is dit. Ik kijk er nu al naar uit om hier volgend jaar terug te komen. Met pijn in ons hart varen we de volgende dag weg. Op naar Puerto Rico. Wie weet wat dat ons allemaal weer brengt.