Opgejaagd wild, deel I

Sinds januari 2020 is een groot deel van de wereld in de ban van het Covid-19 virus. Wij hebben er pas sinds maart echt mee te maken gekregen. Tot die tijd was het voor ons alleen heel heftig nieuws dat we volgden via de media en berichten van thuis, vooral doorspekt met allerlei grappen via what’s app. Vanaf maart verandert dat in de Molukken, Indonesië, van de ene op de andere dag, en worden wij als blanken opeens aangesproken als Corona-brengers. Het lijkt wel of de mensen totaal geen idee hebben waar ze het over hebben. Er rijdt een legerwagen door de straten met een hoop toeters en bellen om de stoep met chloor water in te sprayen, een mondkapje draag je als je ziek bent, (dan blijf je dus niet in thuis-quarantaine) je draagt het niet als voorzorgsmaatregel, en de ziekte komt uit Europa… Wat wil je ook als de minister van Volksgezondheid tijdens een officiële verklaring verkondigt dat het Covid-19 virus niet in Indonesië zal uitbreken omdat er genoeg gebeden wordt in de Moskee.

we kunnen niet meer zomaar aan land soms worden we echt weg gestuurd

Mijlpaal

Op 1 april 2020 checken we uit in Tual, Zuidelijke Molukken. We zijn er 3 maanden geweest, en het is vooral in het begin heel leuk. We zijn aangekomen in Indonesië! Echt een mijlpaal, we hebben er zo naar uitgekeken, een nieuw continent. Het is ook echt een andere wereld. We kunnen voor een habbekrats een scooter huren, overal is heerlijk eten te koop in stalletjes langs de weg, en de gezichten om ons heen komen ons zo bekend voor. Omdat we aan de kade liggen, hebben we veel aanloop van nieuwsgierige mensen. We voeren simpele conversaties via Google Translate en oefenen hard om een beetje Indonesisch te leren. Er zijn geen andere zeilers, of toeristen. Maar onze vriend Patrick en zijn broer Vincent komen op bezoek in januari. (zie de vorige blog) Dat is echt mega gezellig! We doen alle mooie plekjes in en rond Tual aan, en het is altijd zo leuk om ons leven door de bril van onze logees, vrienden te zien. Opeens ervaar je dan weer hoe bijzonder het is wat we doen en meemaken. In januari is het weer heel mooi, er is zelfs wind om te kitesurfen en het snorkelen is ook prachtig!

Leerzaam

Drie maanden aan de kade van Tual is echter veel te lang, vooral omdat het de hele maand februari elke dag uren lang regent. En in maart regent het ongeveer de helft van de dag, dat is al een hele verbetering. Desalniettemin ben vóóral ik het helemaal zat. Er valt niets meer te kitesurfen, surfen kan er überhaupt niet, echt hiken is er ook niet echt bij en Tual is een piepklein eilandje. Ik verveel me, voel me eenzaam (ik mis het hebben van een vriendin om mee te kletsen) en kom de dagen door, door te mediteren en een cursus te volgen van Deepak Chopra over overvloed in je leven, zeer leerzaam. Ondanks mijn onderliggende gevoelens probeer ik elke dag iets te vinden wat de dag bijzonder maakt, en dat lukt me het best in de natuur. Ik heb een wild pad gevonden waar het wemelt van de vlinders en samen met Mare wandel ik daar elke dag rond. Op die plek ervaar ik overvloed, precies zoals Deepak me leert. Verder kijk ik stiekem vooral uit naar ons vertrek. Ik hoor je al denken: ‘Waarom zijn jullie daar dan gebleven?’ Simpel, de wind is westelijk in die maanden. Dus we konden niet doorvaren. Wel wilden we naar Sorong, om naar de walvishaaien te gaan kijken, maar het weer is zo wisselvallig dat we ook daar niet heen varen. Bovendien is Marco begonnen aan reparaties aan Silverland, en elke keer als het een paar dagen droog is, is de boot niet vaarklaar.

Flitsbezoek Bali

Het hoogtepunt in de maand maart voor mij is een fitsbezoek aan Bali voor een medisch onderzoek, Mathies gaat mee om me te helpen, want opeens heb ik weer vreselijke uitstralingspijn in mijn been en de schrik slaat me om het hart, ik zal toch niet weer een hernia hebben? Godzijdank is de uitslag super goed: geen hernia en de tussenwervelschijf is prachtig genezen, ik heb er zelfs nog vloeistof inzitten.

Waar komt die pijn dan vandaan? Stijfheid, ik krijg stretch oefeningen en de pijn verdwijnt als sneeuw voor de zon. Als ik mijn rug stretch voel ik de wervels op hun plek schieten. Met deze super uitslag kan ik in Bali eindelijk weer surfen en even het leven hemels. Maar dan word ik de ener laatste dag voor vertrek naar Tual plotseling ziek, hele hoge koorts, 39,9. Even een stress-momentje, want er heerst natuurlijk al Corona, kunnen we wel terug vliegen naar Tual? Marco is ervan overtuigd dat binnen een week de grenzen dicht gaan, net als in Europa en hij hamert op een snelle terugreis. Gelukkig zakt mijn koorts de 3^e dag naar 37,8, de dag van vertrek. In Bali worden we niet gecheckt, geen temperatuur, niets. Ook niet in Jokya, ook niet in Makasar, totdat we op Ambon aankomen. Opeens overal grote voorlichtings- borden, voorlichting op tv over mensen in plastic pakken die reizigers checken en meenemen in afgesloten busjes naar quarantaine zalen. Daar zit ik dan, niet wetend of ik nog koorts heb… En ja hoor, als ik naar de gate loop van het vliegtuig, richt een jongen zonder waarschuwen ineens een hand thermometer op mijn voorhoofd. Ik voel mijn hartslag verdubbelen en zet mijn pokerface op, zonder met mijn ogen te knipperen kijk ik naar het diplay, 37C, niets aan de hand. Ook Mathies komt er door en na een vlucht van 3 uurtjes zijn we weer ’thuis’. De ziekte zet door, bij mij, bij Mathies en ondanks al Marco’s voorzorgsmaatregelen (de hele dag sprayen met 100% alcohol, apart slapen, mondkapje, en de wc schoonmaken) ook bij Marco. We zijn alle drie 2 weken flink grieperig, met een zware, raspende hoest. Hebben we nu Corona gehad? We zullen het nooit weten. Tests zijn niet beschikbaar. We blijven op de boot om besmettingen met andere mensen te voorkomen. Na de ziekte voelen we ons erg onzeker. De tendens is dat vooral blanke Europeanen aangekeken worden als Corona verspreiders, ik voel me gediscrimineerd. Op de markt hoor ik steeds vaker ‘Corona’, als ik voorbij loop. En mensen lopen met een boog om me heen.

Het voelt als een bevrijding als we 1 april de trossen losgooien om eindelijk door te varen! De enige die sip is, is Mathies. Hij vond het heerlijk om aan de kade te liggen en de hele dag met de vissers op te trekken. Hij heeft een aquarium voor zijn 12^e verjaardag gekregen en hij heeft een baby snappertje, genaamd Stripy, gevangen. Het visje komt naar hem toe als hij hem voert. We gaan naar de westkant van Tual om daar op een windraam te wachten, echt overtuigende wind is niet voorspeld, maar we willen verder varen. Als het aan mij had gelegen, had ik alle tanks vol diesel gegooid en was ik zo in 1 ruk naar Rote gevaren om daar op de sufspot te gaan liggen om minstens een maand alleen maar te surfen, voordat ik ook maar aan iets anders zou denken. Maar goed, zo zit Marco niet in elkaar en de zandbank is ook een leuke plek.

Onzekerheid

Op 3 april 2020, komt er een legerbootje met soldaten in vol ornaat naar ons toe bij de zandbank. Ze hebben mondkapjes op, handschoenen aan en durven niet dichtbij te komen. De conversatie verloopt moeizaam, ze spreken bijna geen Engels. Wel kunnen wij hen duidelijk maken dat we al drie maanden in Indonesië zijn en een visum hebben, evenals een Green Healtbook en dat we geen Corona hebben. De soldaten hebben het over Force Major, geen idee wat dat is, iets met gesloten grenzen. We hebben op de zandbank geen internet verbinding, dus we kunnen het ook niet aan  Albert, onze steun en toeverlaat, die in Bali woont, vragen.

Ze geven aan dat we wel door kunnen varen naar het Zuidelijke eiland, Yamdena, maar dat we ons daar weer moeten melden bij de Immigratie in de hoofdstad. ‘Wat vind jij, Mar?’, vraag ik. Ik voel de bui al hangen… Zitten we daar straks wéér vast, nog geen surfplek… Gelukkig antwoordt Marco: ‘Ik ga me helemaal nergens melden. We gaan gewoon naar remote plekjes en houden ons aan ons plan. We zeilen naar het westen.’